Verdienen wat je waard bent

Bij Eprom geloven wij dat een goede verbinding, een goede arbeidsverhouding, tussen de werknemer en de organisatie het fundament is voor werkplezier. Het is helder wat de organisatie van de werknemer verwacht, welke resultaten dienen te worden geleverd en hoeveel zelfstandigheid hij of zij heeft. Daarbij ontvangt de werknemer een passende beloning in geld, in zekerheid en in kansen tot ontplooiing.

Een passende beloning in geld, dit klinkt vanzelfsprekend. Toch is dit in de huidige maatschappij nog niet altijd het geval.
Zo was in 2021 het gemiddelde jaarloon (inclusief bijzondere beloningen) van vrouwen 36% lager dan dat van mannen, dit meldt het CBS. Twee derde van dit loonverschil wordt verklaard doordat vrouwen minder uren werken. Mannen werken in een werknemersbaan gemiddeld 33 uur per week, vrouwen gemiddeld 25 uur. Cijfers waar wij niet omheen kunnen en wat mij als persoon zowel intrigeert als verbaast. Nu zou ik mijzelf niet perse een feminist willen noemen maar voor dit onderwerp kom ik graag op voor vrouwen.

Afgestudeerd in december 2016 als Arbeid- en Organisatiepsycholoog kan ik mij inmiddels een HR-professional noemen en ben ik met veel plezier werkzaam bij Eprom organisatieadvies als adviseur. Echter vervul ik als jonge vrouw meerdere “rollen”, zo ook de “rol” als moeder van twee fantastische kinderen. De mooiste en belangrijkste rol in mijn leven, maar ook een rol welke niet onderschat dient te worden in onze huidige maatschappij.

In de serie “De wereld van Eva” vertelt Eva Jinek dat zij dagelijks met een schuldgevoel naar haar werk gaat. Eva presenteert haar eigen praatprogamma en geeft aan dat elke keer als zij de deur uitloopt zij iets aan haar voelt knagen. Dit knagende gevoel is het schuldgevoel wat zij ervaart als werkende moeder.
Het valt het beste te beschrijven als dat je hart aan een touwtje vastzit waar constant aan getrokken wordt. Een constante interne strijd, werken is goed: aan de ene kant onderhoud ik hiermee mijn gezin en blijf ik mijzelf ontwikkelen maar aan de andere kant speelt het gevoel dat je je kind achterlaat.
Ik denk dat veel werkende moeders zich hierin kunnen vinden. Wat ik mij nu afvraag, kunnen vaders zich ook in dit constant knagende gevoel vinden? Hebben wij als vrouwen de zogeheten “loonkloof” door dit gevoel in de hand gewerkt?
In het boek “waarom vrouwen minder verdienen” beschrijft van Gool dat de aandacht nog steeds op het individu wordt gericht: vrouwen werken toch vaker in deeltijd en in sectoren die minder goed betalen? Moeten zij niet eerst zelf veranderen?
Eigenlijk moeten wij ons gevoel dus maar uitschakelen.

Zoals hierboven is vermeld werken vrouwen gemiddeld minder dan mannen. Vrouwen werken ook in sectoren die minder goed betalen. Het verschil tussen mannen en vrouwen zit vooral in de banen met een loon van meer dan 32 euro per uur; in die banen zijn mannen oververtegenwoordigd in de loonverdeling meldt het CBS.
Maar hebben vrouwen hier altijd een vrijwillige keuze in? In de praktijk blijkt namelijk dat deeltijd werken in bepaalde sectoren helemaal niet gewenst is. Zo spreek ik uit ervaring dat dit het geval is in de logistieke sector.
Een goede kennis en tevens ex-collega van mij, met vijf jaar werkervaring als demand planner bij een grote FMCG, zocht een nieuwe uitdaging na de geboorte van haar eerste zoon. In verscheidende sollicitaties kreeg zij te horen dat een 32-urige werkweek geen optie was voor de functie waarop zij had gesolliciteerd. Zo werd zij gedwongen tot het maken van een keuze: of 5 dagen opvang regelen voor haar zoon of solliciteren op deeltijdfuncties welke dan of onder haar niveau lagen of in een andere sector.

Worden wij als vrouw op deze manier gedwongen om een “keuze” te maken?

Voor mijn gevoel staan mannen veel minder vaak voor deze keuze. Een goede kennis en wederom ex-collega van wiens vrouw in verwachting is van hun eerste kind gaf in een gesprek over opvang al snel aan dat minder werken absoluut geen optie is, daar zou zijn carrière te veel onder gaan lijden. Het leek alsof hij er niet eens aan had gedacht om überhaupt minder te gaan werken. In landen als Duitsland en Noorwegen wordt het juist gestimuleerd dat mannen meer betrokken raken bij de opvoeding van hun kinderen.

Gelukkig zijn salarisverschillen een punt van aandacht in de politiek. Zo heeft D66 het Gendergelijkheid Stemadvies waarin zij in 8 punten beschrijven hoe de partij dit zou willen bewerkstelligen. Zo zou een belangrijke eerste stap zijn dat werkgevers gaan onderzoeken of er sprake is van loonverschillen in de organisatie en worden zij verplicht dit in hun jaarverslag te rapporteren . Ook moet er strenger worden gehandhaafd op zwangerschapsdiscriminatie.

Tevreden werknemers zijn belangrijk voor de organisatie: zowel voor de medewerker als voor de werkgever. Werktevredenheid is namelijk een belangrijke voorspeller voor het antwoord op de vraag of iemand voor langere tijd in een functie wilt blijven werken.
“Verdienen wat je waard bent” draagt hier naar mijn mening in grote mate aan bij. Ongeacht je geslacht.
Want ik denk dat als wij vrouwen worden beoordeeld op onze rol als moeder dit niet eens in geld is uit te drukken. Dit is namelijk van onschatbare waarde!

Dana van Pel

Auteursrecht afbeelding : Bijzondere kunst